"Het gaat er niet om hoe knap je bent, maar om hoe je knap bent"

Ga je even op de koffie bij je ouders word je meteen onderworpen aan een intelligentie test...
En nee geen IQ test, maar een meervoudige intelligentietest. Het was erg leuk om te doen en het bevestigde mij in wie ik ben en waar mijn talenten liggen.
Ook in het werken met kinderen is het erg leuk om deze theorie in je achterhoofd te hebben.

Howard Gardner heeft deze theorie ontwikkeld. Op Wikipedia staat info over de inhoud van de theorie   http://nl.wikipedia.org/wiki/Meervoudige_intelligentie


 Het verbaast mij hoe vaak er nog leerkrachten mij (als logopedist) opbellen en zeggen "Pietje zegt nooit zoveel in de kring, als ik hem wat vraag geeft hij nooit meteen antwoord, kun jij hier wat aan doen?"
Mijn antwoord is dan natuurlijk "Ja, stuur hem maar naar mij dan ga ik hem onderzoeken."
Gelukkig verbaas ik me vervolgens niet over het feit dat Pietje op alle onderdelen van de taaltests goed scoort. Maar dan de terugkoppeling naar ouders en juf.
Hoe vertel je aan een andere volwassene (collega's in de zorg voor kinderen) dat ze misschien hun verwachtingen van Pietje bij moeten stellen. Dat ze niet van elk kind hoeven te verwachten dat hij graag en veel spreekt en direct antwoord heeft op elke vraag.

De theorie van Gardner onderstreept dit en bekijkt kinderen niet alleen vanuit de hoek van "het IQ" en zijn prestaties van lezen, schrijven en rekenen. Kinderen (en uiteraard ook volwassenen) kunnen op heel veel verschillende manieren slim en knap zijn.
Gardner onderscheidt acht soorten intelligentie (zie wikipedia).

Bij mij kwamen verbaal/linguistische intelligentie (woord) en interpersoonlijke intelligentie (mens) als sterkste naar voren, dus volgens mij heb ik als logopedist het goede vak gekozen ;-)



Nieuwsgierig geworden?? O.a. op deze site kun jij er achterkomen wat jouw sterke punten zijn http://www.migent.be/node/31 of die van je kind (het is een vlaamse site dus voor de "woordslimmen" onder ons, de taal wijkt iets af van het Nederlands ;-)

creamama

Er zijn verschillende manieren om 's avonds te ontspannen na een dagje mama/logopedist zijn..
De makkelijkste manier is op de bank met de televisie aan, wat ik regelmatig doe en waar ik erg van kan genieten. Gelukkig zit er een knop op die tv en ben ik steeds meer aan het ontdekken hoe leuk en ontspannen het is om met je handen bezig te zijn.
Zo is het niet alleen heel relaxt om met je handen te werken, het levert ook nog wat op!

Het is een hele tijd geleden dat ik wat gepost heb op deze blog, ik dacht er vaak aan, maar kon de rust in inspiratie niet vinden om er weer actief mee bezig te zijn.
De laaste weken raakte ik steeds meer geinspireerd door mede bloggers die vaak hun creaties via de blog delen en onderling tips uitwisselen.
Nou lijkt het mij leuk om mijn blog te blijven combineren met mijn werk, dus ook af en toe iets daarover te schrijven. Ook in mijn werk heb ik de laatste weken weer nieuwe inspiratie op gedaan door twee cursussen die ik heb gevolgd, maar daarover later meer.

Nu iets over een leuk kraamkadootje wat ik nu een aantal keer heb gemaakt en gegeven.
Eerst een aantal foto's:

 

 

 

 

Het idee van het maken van een hydofielluier met opdruk van het geboortekaartje heb ik helemaal gestolen van mijn lieve creatieve moeder, die dit al jaren en jaren doet.
Toen ik voor mijn eigen dochter Lucy ditzelfde kado kreeg was ik dol blij. Wij hadden dan ook een geboortekaartje wat zich hier erg goed voor leende. Lucy heeft de doek inmiddels als "koekel" en geen enkel slaapje wijkt hij van haar zijde, ook als ze even moe is of rustig wil zitten is koekel van de partij. Ik weet dat hij bij anderen bijvoorbeeld als onderligger voor het verschonen wordt gebruikt, of als 'hoofdkussen' in de kinderwagen ligt. Erg leuk om te zien dat ze gebruikt worden!
Nou is elk geboortekaartje weer een nieuwe leuke uitdaging. Plaatjes zijn uiteraard makkelijker dan de trent van kaartjes met foto's, maar het is zeker leuk om te proberen ook voor deze kinderen een leuke doek te maken.
Op het moment ben ik zelf zwanger en heb ik nog vijf (of wie weet inmiddels meer...) zwangere vriendinnen, genoeg te doen dus de komende tijd!

Recept: Oosterse tartaartjes met roergebakken andijvie

Naast het moederschap en mijn werk wil ik op deze blog ook meer hobby's van mij met jullie delen!

Één daarvan is koken, wat steeds meer een uitdaging is nu er ook een dreumes mee eet..
Rekening houden met de hoeveelheid groente (soms waren we daarin nog wel wat makkelijk), de hoeveelheid zout, geen rauwvlees enz..

Ik probeer creatief te zijn door recepten die wij lekker vinden op een makkelijke manier aan te passen zodat Lucy er ook lekker van kan smullen, wat we natuurlijk elke avond weer hopen.

Nou heb ik van het weekend de zender 24Kitchen ontdekt, ik wist wel van het bestaan en was jaloers op mijn broer die het al wel had en er inspiratie vandaan haalde (ik kan mijn liefde voor koken gelukkig delen met mensen om mij heen). Mijn liefde voor kookprogramma's gaat zover dat ik ervoor moet waken dat de zender niet de hele dag aanstaat...

Hier het eerste recept!

oosterse-tartaartjes-met-roergebakken-andijvie

Nou was het natuurlijk leuk geweest als ik er een foto bij kon doen van hoe het uiteindelijk op mijn bord lag.... De volgende keer ;-)

Nou mijn aanpassing voor Lucy:
- het tartaartje zonder sambal
- geen saus (ivm de hoeveelheid zout door de sojasaus) maar wel een beetje gembersiroop
- de paprika en het tartaartje in kleine stukjes door de rijst heen

Ik moet eerlijk toegeven dat wij ons ook niet helemaal aan het recept hebben gehouden, ik heb voor het gemakt namelijk een zak oosterse roerbakgroenten gebruikt. We gaan het zeker nog een keer met andijvie proberen want het smaakte naar meer.

Dit recept geven wij (incl Lucy want die heeft haar hele bord leeg gegeten) een 8

" I can only please one person per day, today I choose me.'

Elke week een nieuw bericht op mijn blog, zo kan ik mijn schrijven gaan ontwikkelen en blijft het voor de lezer leuk om mij te volgen..

Tja zoals je ziet zit er iets meer dan een week tussen mijn vorige bericht en de zinnen die je nu leest..
Nu kan ik allerlei smoesjes gaan opschrijven waarom ik niks heb geplaatst maar dat ga ik niet doen!
Het zat wel de hele tijd in mijn hoofd 'ik moet weer wat schrijven'. Iets wat ik van thuis heb meegekregen is dat er helemaal niks moet. Dat je goed voor jezelf en je gezin moet zorgen en je rekeningen op tijd moet betalen vind ik al druk genoeg. Waarom mezelf nog meer druk opleggen..

Je kunt tegenwoordig maar beter stevig in je schoenen staan wil je bestand zijn tegen 'het grote moeten'. Ervaar je de druk niet vanuit de media dan wel van de mensen om je heen. Een leuke combinatie hiervan is de social media. Op facebook en twitter lijkt het soms alsof je elk moment van de dag iets leuks moet doen. Niemand zit te wachten op een bericht dat je lekker met je gezin op de bank zit of een boek leest. Alles moet snel en spannend en leuk en nog spannender en leuker zijn.
Daarnaast is de buitenkant ook erg belangrijk, je eigen uiterlijk, maar ook dat van je huis en van de dingen er omheen moeten perfect aan kant zijn, als een soort afspiegeling van je leven.... yeah right!



Het klinkt soms zo zwaar om over geluk en de zin van het leven te praten, maar het kan ook allemaal heel simpel zijn....


Nadat ik het stuk hierboven geschreven had ben ik lekker op vakantie gegaan. Daar ben ik er weer achter gekomen wat belangrijk voor mij is. Op de eerste plaats is dat mijn gezin en mijn familie. Wat een voorrecht om twee weken met z'n drietjes door te brengen en wat een geluk dat er thuis mensen zijn die je missen en die blij zijn dat je na twee weken weer thuis bent.

De grootste geluksmomenten waren niet de momenten waarop we uiteten waren of nieuwe kleren kochten, het waren onbetaalbare momenten...

Zoals deze:

                                              

 

Spreuk: "je kunt van kinderen heel veel leren, bijvoorbeeld hoeveel geduld je hebt"

"Zag je die moeder?"
"Dat kan toch niet, dat je zo met je dochter om kan gaan..."
"Zie je wel het is haar eigen schuld dat haar kind zo staat te krijsen."
"Als je ook niet consequent bent dan krijg je vanzelf zo'n vervelende kleuter die nooit naar iemand luistert."


Ook ik heb vaak allerlei vooroordelen over ouders die ik op straat tegen kom of zelfs over ouders in mijn directe omgeving. Ik dacht de wijsheid wel in pacht te hebben met mijn twee opleidingen. Eerst Sociaal PEDAGOGISCHE hulpverlening en daarna logopedie. In theorie weet ik van alles over opvoeden en alles wat daar bij komt kijken en ook wat er mis kan gaan. Zo kan ik van een afstandje precies vertellen wat andere mensen verkeerd doen.
Het is voor mij best lastig om me in de praktijk te beperken tot het logopedisch vlak.
Vaak is er ook wel een overlap met een stukje gedrag en opvoeding van de kinderen en ouders die bij mij komen.
Zo komt er een jongen van 6 jaar bij mij die een achterstand heeft in de taalproductie. Zijn juf vertelde dat de jongeman erg vaak agressief is op school en dat hij zijn klasgenootjes regelmatig schopt op slaat. Is dit een gedragsprobleem of is dit een gevolg van zijn taalachterstand? Hij kan zich talig niet goed uiten, voelt zich machteloos en ziet slaan en schoppen als enige manier om zich te verdedigen..
Nu probeer ik zijn taalbehandeling te combineren met gesprekjes over gedrag en omgaan met de mensen om je heen. Vanuit mijn SPH achtergrond vind ik dit wel de leukere behandelingen.

Een ander voorbeeld is een dove jongen van 17 jaar die in eerste instantie bij mij komt om beter te leren spreken (hij gebruikte eigenlijk alleen gebarentaal om te communiceren). Een paar maanden later blijkt dat hij ook gemotiveerd moet worden om aan zijn Nederlands te gaan werken. Door gesprekken met hem te voeren (en ondertussen zijn spraak te oefenen) over wat hij graag wil in de toekomst en wat hij daarvoor nodig heeft, lukt het mij om hem te motiveren. Hij steekt nu meer energie in het leren van Nederlands.

In mijn werk lukt het dus aardig om ouders en kinderen adviezen te geven over gedrag en opvoeding...

Maar dan sta je ineens zelf voor deze taak; het opvoeden van een kind. Waar de belangrijkste taak eerst de verzorging was, loopt dit geleidelijk over in hele andere zaken...
Zo had ik ineens het beeld van mijzelf in een winkel met een krijsend kind naast me, omdat mevrouw haar zin niet kreeg. Dit nadat ik mijn telefoon van haar had afgepakt (die ik dus kennelijk binnen haar handbereik had laten liggen) en zij het vervolgens op een oorverdovend gillen zette.
Lucy is gezegend met een paar fikse stembanden waar ze heel hoog en heel hard geluid mee kan produceren. En omdat ze nog weinig kan zeggen gebruikt ze dat mechanisme vaak om aan te geven dat ze het ergens niet mee eens is. Daar komt nog eens bij dat er zodra ze haar eerste kreet van ongenoegen slaakt er enorme tranen over haar wangen biggelen.
Ik hou me nu maar gewoon voor ogen dat als ze gaat praten dat ze dan wel gewoon zal vertellen wat ze wel of niet wil. Waarop ik haar kan uitleggen waarom sommige dingen niet mogen.
"Maar mama ik snap het niet, soms mag ik wel je telefoon en soms niet....." Uh tja consequent zijn is zoiets wat toch veel makkelijk gezegd is dan gedaan.

Ik neem voorlopig mijn totaal niet logopedisch verantwoorde geheime wapen mee als ik boodschappen ga doen:

Want afkeurende blikken van andere ouders of nog erger afkeurende blikken van 'nog geen ouders', daar zit ik toch echt niet op te wachten!

Smakelijke eten, hap hap hap......

Smakelijk eten, smakelijk eten, hap hap hap, hap hap hap, dat zal lekker smaken, dat zal lekker smaken, eet maar op, eet maar op.

Het gebaar voor lekker -met de platte hand langs je oor gaan- was na zwaaien het eerste wat Lucy kon communiceren. Toeval? Nee ik denk het niet. Iedereen om Lucy heen is gek op eten en zij zelf dus ook! Bij bijna elke maaltijd maakt ze het gebaar en ook als wij daar helemaal niet op aansturen. Sommige gerechten vindt Lucy duidelijk heel lekker, zoals bijvoorbeeld risotto, hier kan ze dan ook van blijven eten.

Wat voor invloed heeft jouw eigen gevoel/mening over eten op je kind? Het lijkt me dat deze invloed best groot is. Zo zal Lucy alleen buiten de deur, misschien bij opa en oma een keer champignons eten, maar hier thuis krijgt ze, ze niet want wij vinden ze allebei niet lekker.

Nou is dat gelukkig nog te overzien, maar wat nou als je als ouders niet van eten houdt.....

Dinsdag was het 6 maart, de "Europese dag van de Logopedie" in teken van preverbale logopedie.
Sinds ik meer aan het lezen ben over logopedie vóór het spreken, kom ik er achter hoeveel er mis kan gaan in die eerste fase van het leven als het gaat om eten en drinken. http://nvlf.logopedie.nl/nieuws/artikel/europese_dag_van_de_logopedie_in_teken_van_preverbale_logopedie

Januari 2011
Ik denk dat de eerste weken na de geboorte twee dingen erg belangrijk zijn. Liefde/geborgenheid/veiligheid en voeding. Die eerste was voor ons geen enkel probleem. Zoals gelukkig de meeste ouders, hielden wij vanaf moment één meer van Lucy dan ik hier kan beschrijven. De eerste dag heeft Lucy zeker 10 paar armen om zich heen gevoeld van de mensen die ook direct van haar hielden. Drinken deed ze de eerste dag niet, er werd gezegd dat ze misselijk was door de lange bevalling Iets waar ik nog nooit van had gehoord, maar wat ik direct aannam. Voor de bevalling had ik me niet vast gepind op borst- of flesvoeding, maar ik wilde het eerste zeker proberen.
Proberen was ook precies het goede woord en we bleven proberen. Met 'we' bedoel ik iedereen die me hiermee wilde helpen die eerste week, onze lieve kraamverzorgster, manlief die er samen met opa's en oma's voor zorgde dat alle voorwaarden goed waren en uiteindelijk ook een lactatiekundige.
Na twee weken gingen we met lood in onze schoenen naar het consultatiebureau, bang voor de borstvoedingsmaffia. Waarschijnlijk sprak mijn gezicht boekdelen, want we kregen direct tips hoe we zo soepel mogelijk over konden gaan op flesvoeding.
Had ik niet genoeg geprobeerd? Was Lucy niet sterk genoeg om goed te drinken? Had ik gefaald?? Allemaal vragen die door het hoofd spelen van een onzekere moeder.

Nu dik een jaar later kan ik van geluk spreken dat, dat het enige obstakel is geweest op gebied van eten en drinken. Er kunnen dus al snel problemen voorkomen op gebied van borst- of flesvoeding, maar ook in latere fases kan het mis gaan als kinderen over gaan op vast voedsel of als ze zelf moeten gaan kauwen. Ook kan het mis gaan als een kind van de fles over moet stappen op een anderen manier van drinken. Op www.prelogopedie.nl staat meer informatie over dit onderwerp.

De mondmotoriek is een van de punten waar het fout kan gaan. Als een kind te slappe mondspieren heeft (wangen, lippen, tong) kan dit het eten en drinken bemoeilijken. Dat de spieren in het mondgebied te slap zijn kan verschillende oorzaken hebben.
Eentje ervan is het te lang gebruiken van een speen of duim/vinger zuigen. En daar ligt precies mijn volgende uitdaging als "Mama en Logopedist" mijn lieve dochter afhelpen van haar speen.
Ze is pas 14 maanden en haar tweede verjaardag lijkt nog erg ver weg, maar voor die tijd wil ik er toch zeker van af zijn....

Wordt vervolgt!

naast "mama en/of logopedist" nu ook blogger..

Waarom? -zie titel-
Om iets dieper in te gaan op de dingen die ik meemaak en die zich in mijn hoofd afspelen.
Waar ik op facebook en twitter al kleine stukjes hiervan laat zien, hoop ik hier meer informatie te kunnen delen en hopelijk ook mijn 'schrijven' te kunnen ontwikkelen.

Dan over mijn titel "mama en/of logopedist".
Ik ben het nu bijna een jaar. In april 2011 startte ik na mijn zwangerschapsverlof weer met werken.
Vrijwel direct merkte ik verandering. Niet alleen doordat ik nu een foto van Lucy als bureaublad had, maar het voelde anders. Geen moment heb ik het erg gevonden weer aan het werk te gaan.

In de bladen die schrijven over het ouderschap merkte ik al dat hier erg verschillend over wordt gedacht. Je hebt het kamp van de niet werkende moeders, of de moeders die het gevoel hebben te moeten werken en je hebt de carrière moeders, die om aan het plaatje te voldoen van een perfecte vrouw ook nog maar even 1,8 kids erbij nemen.
Waar het eerste voorbeeld vroeger de standaard was, hoop ik dat die laatste nooit een standaard hoeft te worden. Nou ja vroeger, ik vond het heerlijk dat mijn moeder altijd thuis was en wat een luxe dat ze na 20 jaar van de arbeidsmarkt te zijn geweest weer aan het werk kon. Gelukkig blijft het voor de meeste ouders een keus.
Werken, opvoeden of een combinatie daarvan. Nog maar even buiten schouwing gelaten welke rol vaders tegenwoordig (kunnen) spelen.

Ik vond het heerlijk om weer aan de slag te gaan. De luxe positie dat ik Lucy bij de oma's kon achterlaten hielp hierbij zeker.
Dan over de verandering. Direct merkte ik dat mijn twee titels niet los te koppelen zijn.
Waar ik eerst dacht op mijn werk even weg te zijn van thuis, begon ik al mijn moeder gevoelens meteen los te laten op mijn jongste cliënten.
Thuis werd ook duidelijk dat ik al mijn kennis over logopedie niet uit kon schakelen als ik naar Lucy keek.
In de praktijk ben ik vooral bezig met de taalontwikkeling van kinderen. Kinderen vanaf ongeveer drie jaar komen bij mij als er vermoedens zijn van een taal- en/of spraakachterstand. Als ik deze vermoedens door testen kan bevestigen gaan we hiermee aan de slag.
Thuis zit ik nog in de preverbale fase. Al hoewel ik met trots kan melden dat Lucy haar eerste woordje heeft gezegd "poeh" (poes). Nou smelt dit ook weer samen.
De kinderfysiotherapeuten waar ik mee samenwerk gaven aan dat er in Wassenaar vraag is naar logopedisten die iets doen met prelogopedie. Dit vond ik  nogal een eng gebied.
Nu ik zelf ervaar hoe belangrijk het is dat je kind goed eet en drinkt lijkt het me een enorme uitdaging om hiermee aan de slag te gaan. Ik heb me dus snel ingeschreven voor de cursus "Eet- en drinkproblematiek bij baby's en zeer jonge kinderen" https://paramedisch.proeducation.nl/bekijk-cursus/logopedie/eet-en-drinkproblematiek-bij-babys-en-zeer-jonge-kinderen/?gclid=CNj0m-GStK4CFcGFDgodik_aRw.
Helaas kan ik pas volgend jaar terecht. Het gevolg hiervan is, dat ik direct bezig ben gegaan met het observeren van normaal eet en drinkgedrag.

Nou ja.. normaal......